စစ္ကိုင္းတိုင္း၊တန္႔ဆည္ၿမိဳ႕နယ္၊အကၤုက္ၠားရြာ၊ လယ္သမားႀကီး ဦးထြန္းလိႈင္+လယ္သူမႀကီးေဒၚခင္ရီ တို႔တြင္လယ္ယာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရင္း၁၃၁၁ ခုႏွစ္၊ ကဆုန္လျပည့္ေက်ာ္ (၁)ရက္ေန႔တြင္ သားဦးရတနာ ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ သူ႔အမည္က ေမာင္တိုက္ေပၚ။ အမည္မွည့္ပံုကိုၾကည့္၊ စပါးတိုက္အေပၚမွာ ေမြးလို႔၊ ငါ့သားေလး ျမင့္မားတိုးတက္ႀကီးပြားခ်မ္းသာ၊ အသိ ဥာဏ္ရွိေသာ သားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ နာမည္ကို တိုက္ေပၚလို႔မည့္ထားတယ္။ အကုၤက္ၠားဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းမွာ (၈)ႏွစ္ခန္႔ ေက်ာင္းထားၿပီး ေခ်ာင္းဆံု မူလတန္းေက်ာင္းသို႔ ေက်ာင္းပို႔။ မိဘေတြက သူတို႔ေတြ စာမတတ္ၾကေတာ့ ငါ့သားေလး စာတတ္ပုဂ္ၢိဳလ္ႀကီး ျဖစ္ေအာင္ တန္႔ဆည္အထက္တန္းေက်ာင္းပို႔၊ (၁၀)တန္းေအာင္၍ ရန္ကုန္တက္ၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ျဖစ္လာခဲ့သည္။က်ေနာ့္မိဘမ်ား ဦးထြန္းလႈိင္+ ေဒၚခင္ရီတို႔ က်ေနာ့္အေပၚ ေက်းဇူးႀကီးမားပံုမွာ-
က်ေနာ့္ဖခင္၊ ေက်းဇူးရွင္သည္
ေတာတြင္ေပါက္ဖြား၊ လယ္သမားတည့္။
က်ေနာ့္မိခင္၊ ေက်းဇူးရွင္သည္
လယ္တြင္ပ်ိဳးခ်၊ လယ္သူမတည့္။
မိဘႏွစ္ပါး၊ စြမ္းပကားေၾကာင့္
ျမသားကၽြန္းညိဳ၊ တက္ၠသိုလ္၀ယ္
ရိပ္ခိုေထာက္နား၊ ပညာပြားသည့္
လယ္သမားသား၊ က်ေနာ္ျဖစ္ပါ၏။
အမိအဖ၊ ဤႏွစ္၀သည္
သည္ေခၽြးသည္ေျမ၊ က်ပါေစေတာ့။
သည္ေသြးသည္ေျမ၊ စြန္းပါေစေတာ့။
သည္သက္ခႏ္ၶာ၊ ေႂကြပါေစေတာ့။
ရင္ကိုေကာ့၍၊ မေလ်ာ႔အားမာန္
ဇြဲစိတ္သန္၍၊ လယ္တြင္ပ်ိဳးခ်
မပန္းလွပါ၊ ၿမိဳ႕ကသားေမာင္
ဤလူ႔ေဘာင္တြင္၊ ထြဋ္ေခါင္ထက္ဖ်ား
တိမ္ယံၾကား၀ယ္၊ ျမဴးႂကြားရႊင္ခ်ိဳ
လိုတလွ်င္ရ၊ ယင္းဆႏ္ၵေၾကာင့္
သားအလွအက်ိဳး၊ ရည္ေမွ်ာ္ကိုးလ်က္
မပ်က္ေထာက္ပ့ံခဲ့ပါသည္။
ေၾသာ္-မိဘေမတ္ၲာ၊ သားအေပၚမွာလွ်င္
သီတာေရစင္၊ ၾကည္ၾကည္လင္သို႔
သြင္သြင္စီးက်ပါတကား။ ။
သည္လိုနဲ႔တက္ၠသိုလ္မွဘြဲ႔ရေက်ာင္းဆရာတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့။ အထက(၁) လသာ၊ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္ဆရာဘ၀ ေရာက္မွ က်ေနာ့္အေပၚဆရာမ်ား၏ ေစတနာကို နားလည္မိၿပီ။
အတန္းထဲ၌ စာမရ၍
ဆံုးမ႐ိုက္ႏွက္၊ ႀကိမ္ဒဏ္ခ်က္ေၾကာင့္
အမ်က္ထြက္ခါ၊ ဆရာသခင္
ေက်းဇူးရွင္ကို ငါလွ်င္ျပစ္မွားခဲ့ဖူးသည္။
ေက်ာင္းသားခ်င္းခ်င္း ကစားယင္းႏွင့္
အျငင္းပြားကာ၊ သူငါထိုးႏွက္
ေသြးထြက္သံယို၊ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမ
နာက်ဥ္လွ၍ ေဒါသထြက္ကာ
ဆရာသခင္၊ ေက်းဇူးရွင္ကို
ငါလွ်င္ျပစ္မွားခဲ့ဖူးသည္။
ေၾသာ္ ယခု ငါ႔မွာဆရာဘ၀
ေရာက္လာရမွ၊ ဆရာ့ေမတ္ၱာ
ေစတနာကို ငါနားလည္မိၿပီ ။ ။
မိဘေမတ္ၱာ၊ ဆရာ့ေစတနာမ်ားကို အခုမွ က်ေနာ္ နားလည္ၿပီ၊ဘာေၾကာင့္မိဘေက်းဇူး ျမင့္မိုရ္ေတာင္ ေလာက္ရွိေနသည္ကို မိဘ ဘ၀ေရာက္မွ သိရသည္။
ငယ္စဥ္ခါက
မိဘေမတ္ၱာ၊ မဟာအနႏ္ၲ
တုႏႈိင္းျပလည္း၊ မ်ားစြာသူငါ
ေျပာဖူးပါလည္း၊ ရင္မွာယွဥ္တြဲ
စြဲၿမဲမသိ
သတိမမူ၊ ဂူမျမင္ခဲ့။
ယခုအခ်ိန္မူ
အိမ္သူသက္ထား၊ သားသမီးမ်ားႏွင့္
ငါကား မိဘ၊ ေနရာရမွ
သမုဒယႀကိဳး၊ ခ်ည္ေႏွာင္ပ်ိဳး၍
တိုးကာ တိုုးကာ၊ ရစ္ပတ္လာၿပီ
ခရီးဘ၀ အစ အဆံုး
သိမ္းက်ဴံးပူပန္၊ ေဘးရန္ေ၀းေစ
ပန္ဆုေႁခြရင္း
ငါေလေမတ္ၱာ၊ ေ၀ေ၀ျဖာခဲ့
ေၾသာ္- မိဘေမတ္ၱာ၊ မဟာအနႏ္ၲ
တုႏႈိင္းျပၿပီး၊ မ်ားစြာသူငါ
ေျပာဖူးသာထက္၊ ျပန္တရာတက္၍
သက္ေသအမႈ၊ ကာရန္ျပဳသည္
ေတာင္ထုျမင့္မိုရ္
ပို၍ ပို၍ ေနတကား။ ။
မိဘေက်းဇူး၊ ဆရာ့ေစတနာတို႔ကို သတိရ၍ မိဘ၊ ဆရာမ်ား ေက်းဇူးဆပ္သည့္အေနျဖင့္ က်န္ေနာ္ ေလ့လာ၊ မွတ္သား၊ လိုက္နာ၊ က်င့္သံုးပြားမ်ား ေနသည္အတိုင္း၊ “တားမရဘူး” စာသားကို ေဖာ္ျပပါအံ့။
က်ေနာ့္အမည္ ဦးတိုက္ေပၚ၊ မိဘမ်ားကေတာ့ ဦးထြန္းလႈိင္+ေဒၚခင္ရီ၊ စစ္ကိုင္းတိုင္း၊ တန္႔ဆည္ ၿမိဳ႕နယ္၊ အကၤုက္ၠားေက်းရြာမွာ ေမြးဖြားပါတယ္၊ ဇနီး-ေဒၚတင္စိန္၊ သမီး-မစိုးသိဂႌဦး၊ မအိသႏ္ၲာခ်ိဳ၊ လိပ္စာကေတာ့ အမွတ္ - ၁၀၂၄၊ သုမဂၤလာလမ္း၊ ၁၆/၁ ရပ္ကြက္၊ သဃၤန္းကၽြန္းၿမိဳ႕နယ္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕။
က်ေနာ္ဟာ အ.ထ.က(၁)လသာ၊ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕မွ အၿငိမ္းစား ယူထားေသာ ဆရာတစ္ဦး ျဖစ္ပါ တယ္။ က်ေနာ္ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ဘုရားပင့္၊ ဘုရားရွိခိုး၊ ငါးပါးသီလခံယူ၊ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္၊ တရားဂုဏ္ေတာ္၊ သံဃာဂုဏ္ေတာ္မ်ားပြားမ်ားရြတ္ဆို၊ ေမတ္ၱာပို႔ အမွ်ေ၀ျခင္းမ်ားလုပ္ၿပီး စာဖတ္ခန္းတြင္ ဗုဒ္ၶစာေပမ်ား ေလ့လာမွတ္သားေနခ်ိန္။ က်ေနာ့္သမီး မစိုးသိဂႌဦး၊ မအိသႏ္ၲာခ်ိဳ အနားေရာက္လာၿပီး-
မအိသႏ္ၲာခ်ိဳ- ေဖေဖ့ကိုေမးစရာရွိလို႔။
ေမး သမီး၊ ေမး ဘာေမးခ်င္လဲ။
ဘုရားရွိခိုးတဲ့အခါ ေနာက္ပိုင္းမွာ မဂ္တရား၊ ဖိုလ္တရား၊ နိဗ္ၺာန္တရားတို႔ကို ရ-ရပါလို ၏လို႔ ဆုေတာင္းေနၾကတယ္ ေဖေဖ၊ ဆုေတာင္းရင္ ရေရာရႏိုင္သလား။
သမီးရယ္၊ ေငြအမ်ားႀကီးရရပါလို၏၊
စာေမးပြဲေအာင္ရပါလို၏၊
ခ်မ္းသာရပါလို၏လို႔ ဆုေတာင္းရင္ရႏိုင္ သလား သမီး။
မရႏုိင္ဘူးေဖေဖ။
ေအး-အဲဒါပဲသမီး၊ ေငြအမ်ားႀကီးရခ်င္ရင္ ေငြရႏုိင္တဲ့ အလုပ္ေတြလုပ္ရမွာေပါ့။ စာေမးပြဲေအာင္ ခ်င္ရင္ စာေမးပြဲေအာင္ႏိုင္တဲ့
သု၊ စိ၊ ပု၊ ဘာ
၀ိ၊ လိ၊ သိ၊ ဓာ
အက္ၡရာစြဲသုံး ဤရွစ္လုံးကို
သီကုံးပန္းသြင္ ေန႔တိုင္းဆင္ေလာ့။
သု- သုေဏယ်- နာၾကားရမယ္
စိ- စိေႏ္ၲယ်- ႀကံစည္ရမယ္
ပု- ပုေစ္ၦယ်- ေမးျမန္းရမယ္
ဘာ-ဘာေသယ်-ေျပာဆုိေဆြးေႏြးရမယ္
၀ိ- ၀ိစာေရယ်-စူးစမ္းဆင္ျခင္ရမယ္
လိ- လိေက္ၡယ်-ေရးသားရမယ္
သိ-သိေက္ၡယ်- ေလ့က်င့္ရမယ္
စာ-စာေရယ်-ႏႈတ္ငုံေဆာင္ရမယ္
အလုပ္ေတြ လုပ္ရမယ္။ ခ်မ္းသာခ်င္ရင္ ခ်မ္းသာႏိုင္တဲ့ အလုပ္ေတြလုပ္ရမယ္။ ေရထမ္း ေရာင္းတာ ပဲျပဳတ္ေရာင္းတာ ေလာက္ကေတာ့ မခ်မ္းသာႏိုင္ဘူး။ ခ်မ္းသာခ်င္ရင္ေတာ့ ခ်မ္းသာႏိုင္တဲ့ ေက်ာက္တို႔၊ ပတ္ၱျမားတို႔၊ တိုက္၊ တာ၊ ကားေရာင္း၀ယ္ စားေသာက္မွ ခ်မ္းသာႏိုင္တာ။ ဒါ့အျပင္ ကံ-ကံ၏ အက်ိဳးေပးကလည္း ေကာင္းအုံးမွ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ လုပ္ယူရတာ၊ ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုးရတာေနာ္။
သမီးေမးတဲ့ မဂ္တရား၊ ဖိုလ္တရား၊ နိဗ္ၺာန္တရား ဆိုတာဟာလည္း ကိုယ္တိုင္လုပ္ ယူမွရတာ။
မဂ္တရား၊ ဖိုလ္တရား၊ နိဗ္ၺာန္တရား ဆိုတာေတြ အရင္ရွင္း ျပမယ္။
မဂ္တရားဆိုတာ
ေလာဘ တက္မက္ျခင္း
ေဒါသ အမ်က္ထြက္ျခင္း
ေမာဟ ေတြေ၀မိုက္မဲျခင္း
မာန ေထာင္လႊားျခင္း
မိစ္ၦာဒိဌိ အယူမွားျခင္း
၀ိစိကိစ္ၦာ ယုံမွားျခင္း
ထိန စိတ္ထိုင္းမႈိင္းျခင္း
ဥဒ္ၶစ္ၥ စိတ္ပ်ံ႕လြင့္ျခင္း
အဟိရိတ မေကာင္းမႈျပဳလုပ္ရန္မရွက္ျခင္း
အေနာတ္ၱပ္ၸ မေကာင္းမႈျပဳလုပ္ရန္မလန္႔ျခင္း
စတဲ့ ကိေလသာတရားဆိုးတို႔ကို ပယ္သတ္ေသာ တရားကို မဂ္တရား လို႔ေခၚတယ္။
ကိေလသာတရားဆိုးတို႔ကို ၿငိမ္းေအးသြား ေစတဲ့တရားကုိ ဖိုလ္တရားလို႔ေခၚတယ္။
ေလာဘ၊ တဏွာ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းျခင္း ဒုက္ၡအားလုံး ၿငိမ္းေအးျခင္းကို နိဗ္ၺာန္တရားလို႔ေခၚတယ္။ နိဗ္ၺာန္ ဆိုတာ ၃၁ဘုံကေက်ာ္လြန္မွ နိဗ္ၺာန္ရတာ။ ေအာက္ဆုံး ဘုံက စေျပာရရင္-
အပါယ္ေလးဘုံ
လူ႔ဘုံတစ္ဘုံ
နတ္ဘုံ ၆ဘုံ
ျဗဟ္ၼာဘုံ ၂၀ ဘုံတို႔ေက်ာ္လြန္ေအာင္ လူ႔ဘုံ ကေန ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာပြား၊ ၀ိပႆနာၪဏ္ လမ္းခရီးနဲ႔သြားမွ ၃၁ ဘုံကေက်ာ္လြန္ၿပီး ၿငိမ္းေအးျခင္း ဆိုတဲ့ နိဗ္ၺာန္ကိုရတာပဲ။
ေဖေဖတို႔ေရာက္ရွိေနတဲ့ဘုံက လူ႔ဘုံေနာ္။ ေအး-အဲဒီကေန မ်ားေသာအားျဖင့္ လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားဟာ အပါယ္ေလးဘုံဆိုတဲ့ ငရဲ၊ တိရိစ္ၦာန္၊ ၿပိတ္ၱာ၊ အသူရကာယ္ ေရာက္တာမ်ားတယ္။
မစိုးသိဂႌဦး -လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အပါယ္ဘုံကို ဘာေၾကာင့္ေရာက္တာလဲေဖေဖ။
ေလာဘျဖင့္ မေကာင္းမႈကုိျပဳေသာသူဟာ ေသၿပီး ေနာက္ကာလ၌ ၿပိတ္ၱာဘုံေရာက္တယ္။
ေဒါသျဖင့္ မေကာင္းမႈကုိျပဳေသာသူဟာ ေသၿပီး ေနာက္ကာလ၌ ငရဲသို႔က်ေရာက္တယ္။
ေမာဟျဖင့္ မေကာင္းမႈကုိျပဳေသာသူဟာ ေသၿပီး ေနာက္ကာလ၌ တိရိစ္ၦာန္ဘုံသို႔ေရာက္တယ္။
မေကာင္းအလုပ္ျဖင့္ရေသာေငြႏွင့္ ကုသုိလ္ ျပဳလုပ္သူဟာ အသူရကာယ္ဘုံကို ေရာက္တယ္။
သီလေဆာက္ျခင္းၿမဲေသာသူဟာ ေသၿပီး ေနာက္ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္တယ္။
သမထ၊ ဘာ၀နာပြားမ်ားျခင္းျဖင့္ စ်ာန္ရေသာ သူဟာ ေသၿပီးေနာက္ျဗဟ္ၼာျပည္သို႔ေရာက္တယ္။
၀ိပႆနာကို ပြားမ်ားေသာသူဟာ ပါရမီရွိရင္ ယခုဘ၀မွာပင္ မေသခင္ ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္၊ ရဟႏ္ၲာအထိ အဆင့္ဆင့္ျဖစ္ၿပီး နိဗ္ၺာန္ကို ရတယ္ကြဲ႕။
သမီးတို႔ လူ႔ဘံုကေန အထက္ဘံုကို သြားခ်င္ ရင္လည္းရတယ္။ ေအာက္ဘံုကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ေရာက္မွာဘဲ။
မအိသႏ္ၲာခ်ိဳ-ေအာက္ဆံုးဘံုကို ဘာေၾကာင့္ ေသခ်ာ ေပါက္ေရာက္ရတာလဲ ေဖေဖ။
သမီးရယ္ လူေတြဟာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန္မာနေတြဖံုးလႊမ္းေနတာ အမ်ားအားျဖင့္ အပါယ္ဘံုက်တာပဲ သမီးရဲ႕။
မစိုးသိဂႌဦး- ေဖေဖ အပါယ္ဘံုကလြတ္ေအာင္ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲေဖေဖ။
အဲဒီအပါယ္ေလးဘံုကေန တကယ္လြတ္ ခ်င္ရင္ ေသာတာပန္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရမယ္။ ေသာတာပန္မျဖစ္ေသးဘဲ သံသရာက်င္လည္ေနသမွ် ကာလပါတ္လံုး ဒီအပါယ္ေလးဘံုကေန လံုး၀လြတ္ မယ္လို႔ စိတ္ခ်ခ်င္မွစိတ္ခ်ရမယ္။ က်င္လည္ရာ ဘ၀အေထြေထြမွာ- ဘာေတြျဖစ္ဦးမယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ အာမ မခံႏိုင္ဘူး။ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစား ၾကည့္ေလ။ တရားေတာ္ေတြထဲမွာ အထင္အရွားပါပဲ။
နတ္ျပည္က စုေတ့ၿပီး၊ တိရစ္ၦာန္ဘ၀ေရာက္ ခဲ့တာေတြလည္း ရွိေနတာဘဲ။ သံသရာက်င္လည္ ေနသမွ် ေသာတာပန္မျဖစ္ေသးသမွ်ေတာ့ အပါယ္တံခါးမပိတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ အပါယ္ေလးဘံုကို တကယ္ေၾကာက္ၿပီး အဲဒီကလြတ္ခ်င္ရင္ ေသာတာပန္ ျဖစ္ဖို႔လိုတယ္။ ေသာတာပန္ျဖစ္ေၾကာင္း အဂၤါရပ္ ေလးပါးရွိတယ္။
၁။ သပ္ၸဳရိသသံေသေ၀ါ - သူေတာ္ေကာင္းကို မီွ၀ဲဆည္းကပ္ရမယ္။
၂။ သဒ္ၶမ္ၼႆ၀နံ - သူေတာ္ေကာင္းတရားကို နာၾကားရမယ္။
၃။ ေယာနိေသာမနသီကာေရာ - ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ ႏွလံုးသြင္းရမယ္။
၄။ ဓမ္ၼာႏု ဓမ္ၼပရိပတ္ၱိ - မဂ္၊ ဖိုလ္၊ နိဗ္ၼာန္အား ေလ်ာ္ေသာ အက်င့္ရွိရမယ္လို႔ ျမတ္ဗုဒ္ၶက ေဟာတယ္ကြဲ႕။
၁။ သူေတာ္ေကာင္းကို မွီ၀ဲဆည္းကပ္ရမယ္။ သူေတာ္ေကာင္းဆရာေကာင္းကို မွီ၀ဲဆည္းကပ္ ရမယ္ေနာ္။အေကာင္းဆံုးဆရာက ရဟႏ္ၱာ၊ အနာဂါမ္၊ သကဒါဂါမ္၊ ေသာတာပန္ပုဂ္ၢိဳလ္ေတြ သူတို႔မွမရႏိုင္ ရင္ေတာ့ ပိဋကတ္သံုးပံုေအာင္၊ႏွစ္ပံုေအာင္၊ တစ္ပံုေအာင္ပုဂ္ၢိဳလ္ေတြေပါ့။အဲဒီပုဂ္ၢိဳလ္ေတြမွ မရႏိုင္ရင္၀ိပႆနာတရားအား ထုတ္ေနတဲ့ပုဂ္ၢိဳလ္ ေတြကို မွီ၀ဲဆည္ကပ္ရမွာေပါ့။ၿပီးေတာ့သူတို႔ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏ္ၵအတိုင္းခိုင္းေစတဲ့အတိုင္းလိုက္ နာေဆာင္ရြက္ျခင္းဟာ သူေတာ္ေကာင္းကိုမွီ၀ဲ ဆည္ကပ္တာပါပဲ။
၂။ သူေတာ္ေကာင္းတရားကို နာၾကားရမယ္။ယခုဘ၀မွာပင္ေသာတာပန္ျဖစ္လိုေသာ ပုဂ္ၢိဳလ္ဟာမဂ္၊ ဖိုလ္၊ နိဗ္ၺာန္သုိ႔ေရာက္ေၾကာင္း၊ သတိပ႒ာန္၊ ၀ိပႆနာ စတဲ့တရားကိုနာၾကားရမယ္။
၀ိပႆနာအလုပ္ဟာ စိတ္နဲ႔လုပ္ရတဲ့အလုပ္ ျဖစ္လို႔ ခက္ခဲတယ္။နက္နဲတယ္။သိမ္ေမြ႔တယ္။ႏူးညံ့တယ္ေနာ္။တစ္ခါတစ္ရံတရားလုပ္တာ တရား အေတြ႕မေကာင္းရင္စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းတတ္တယ္။တစ္ခါတရံတရား လုပ္တာအေတြ႔ေကာင္းတယ္။အဲဒီအခါမွာ စိတ္ပ်ံ႕လြင့္ေနတတ္တယ္။အဲဒီလို ေတြ႔ေနေတာ့တရားမွတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး တရား မတက္ဘူးေနာ္။ဒီအခ်ိန္သူေတာ္ေကာင္းတရား နာၾကားလိုက္ပါ။အထက္ေဖာ္ျပပါအရာကင္း ေပ်ာက္ၿပီး တရားမွတ္လို႔ေကာင္းသြားလိမ့္မယ္ေနာ္။
၃။ ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ ႏွလုံးသြင္းတတ္ရမယ္။
ေကာင္းေသာအက်ိဳးေပး ဣ႒ာ႐ံုဘဲ ေတြ႔ေတြ႔၊ မေကာင္းေသာအက်ိဳးေပးအနိ႒ာ႐ံုဘဲ ေတြ႔ေတြ႔ ကုုသိုလ္ျဖစ္ ေအာင္ႏွလံုးသြင္းတတ္ရမယ္။
ေကာင္းေသာအက်ိဳးေပးဣ႒ာ႐ံုနဲ႔ေတြ႔ရင္ တက္မက္ျခင္းျဖစ္ၿပီး ေလာဘျဖစ္တယ္ေနာ္။ မေကာင္းေသာ အနိ႒ာ႐ံုနဲ႔ေတြ႔ရင္ေတာ့ ႏွလံုး မသာမယာျဖစ္ၿပီး အမ်က္ထြက္တတ္တဲ့ ေဒါသ ျဖစ္တယ္ေနာ္။
ေကာင္းေသာအက်ိဳးေပးအနိဣ႒ာ႐ံုနဲ႔ ေတြ႔ရင္ ဒီလိုႏွလံုးသြင္းရမယ္။ဤကဲ့သို႔ေကာင္းေသာအက်ိဳးေပး နဲ႔ေတြ႔ရျခင္းဟာအတိတ္ဘ၀ကမိမိျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ေတြ႔ရျခင္းျဖစ္တယ္။
မေကာင္းေသာအက်ိဳးေပး အနိ႒ာ႐ံုနဲ႔ ေတြ႔ရင္လည္းဒီလိုႏွလံုးသြင္းရမယ္။ဤကဲ့သို႔ မေကာင္းေသာအက်ိဳး ေပးနဲ႔ေတြ႔ရျခင္းဟာ အတိတ္ဘ၀ကမိမိျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ အကုသုိလ္ကံ ေၾကာင့္သာေတြ႔ရျခင္းျဖစ္သည္။အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္မ်ားမ်ားရေအာင္လုပ္ပါ။ေလာဘလည္းမျဖစ္ႏိုင္၊ ေဒါသလည္းမျဖစ္ႏုိင္တဲ့ ဟိုဘက္ဒီဘက္ႏွစ္ဘက္စြန္းမေရာက္ေအာင္ ႏွလံုးသြင္းေနထိုင္ရမယ္။
၄။ မဂ္၊ဖိုလ္၊နိဗ္ၺာန္အားေလ်ာ္ေသာအက်င့္ရွိရမယ္။ မဂ္၊ဖိုလ္၊နိဗ္ၺာန္အားေလ်ာ္ေသာ အက်င့္ဟာ ၀ိပႆနာ အက်င့္ျဖစ္တယ္။ေသာတပန္ ျဖစ္လိုေသာ အမ်ိဳးေကာင္းသားသမီးဟာ ၀ိပႆနာ အက်င့္ကို အခ်ိန္ရသမွ်က်င့္ႀကံ အားထုတ္ရမယ္။ တင္ပလ္ႅင္ေခြၿပီးခါးမတ္မတ္ထားထိုင္၊ ႏွာေခါင္း၀မွ၀င္တဲ့ေလ၊ထြက္တဲ့ ေလဆီသို႔ မိမိ၏ စိတ္ပို႔၊ႏွာေခါင္း၀ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ႏွာေခါင္း အတြင္း တစ္ေနရာေသာ္လည္းေကာင္း၊ သတိနဲ႔ အသိကပ္ၿပီး႐ႈမွတ္။၀င္တဲ့ေလ၊ ထြက္တဲ့ေလျမန္ျမန္ ျဖစ္ရင္ ျမန္ျမန္၊ၾကာၾကာျဖစ္ရင္ၾကာၾကာ႐ႈမွတ္။၀င္တဲ့ေလ၏ စ, လယ္, ဆံုး၊ ထြက္တဲ့ေလ၏ စ, လယ္, ဆံုးမလြတ္တမ္း႐ႈမွတ္။မိမိရဲ႕သတိနဲ႔အသိကပ္ၿပီး ႐ႈမွတ္ခ်ိန္ဟာ ၾကာလာရင္ ၀င္တဲ့ေလ၊ ထြက္တဲ့ေလ သိမ္ေမြ႔လာမယ္။ႏူးညံ့လာမယ္။စိတ္လည္းတည္ၿငိမ္ လာမယ္။ စိတ္ေတြတည္ၿငိမ္လာတာဟာ မိမိရဲ႕စိတ္မွာ နိ၀ရဏတရားငါးပါးမရွိေတာ့လို႔ပဲ။ ကာမစ္ၥဆႏ္ၵ ကာမဂုဏ္လိုလားတဲ့စိတ္ ဗ်ာပါဒ မေက်နပ္တဲ့စိတ္ ထိန၊မိဒ္ၶ အိပ္ခ်င္ ငိုက္မ်ည္းတဲ့စိတ္ ဥဒ္ၶစ္ၥ ပ်ံ႕လြင့္ပူပန္တဲ့စိတ္ ၀ိစိကိစ္ၦာ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္တဲ့စိတ္
ကင္းလာရင္ မိမိ၏၀င္တဲ့ေလ၊ ထြက္တဲ့ေလကိုပဲ႐ႈပါ။ဒီအ ခ်ိန္စိတ္ေတြကေအးခ်မ္းၿပီး ကုိယ္ကာယက လည္း ေအးခ်မ္းလာရင္ နိမိတ္ေတြေပၚလာမယ္။အဲဒီနိမိတ္ကိုရ ေအာင္ယူလိုက္တာက ၀ိတက္လို႔ ေခၚတယ္။ နိမိတ္ေတြကုိပဲဆင္ျခင္သံုးသပ္လိုက္တာက ၀ိစာရလို႔ေခၚတယ္။အဲဒီ အခ်ိန္စိတ္ေတြကလည္း ေအးလို႔။ကိုယ္ခႏ္ၶာကလည္းေအးလို႔၊ ထံုက်င္ကိုက္ခဲ မႈကလည္းမရွိ။မိမိ၏၀င္တဲ့ေလ၊ထြက္ တဲ့ေလ႐ႈမွတ္ ရတာကိုႏွစ္သက္ၿပီး ပီတိေတြ႕တယ္။ေနာက္တစ္ကိုယ္ လံုးေအးၿငိမ္းေနတဲ့ပႆဒ္ၶိျဖစ္လာၿပီးခ်မ္းသာတယ္၊ ခ်မ္းသာတယ္ဆိုတဲ့သုချဖစ္လာတယ္။သုခေ၀ဒနာက တစ္ဆင့္ တည္ၿငိမ္လာတဲ့ ဧကဂ္ၢတာေတြ႔ရင္ေတာ့ သမာဓိရေတာ့တာပါပဲ။သမာဓိရရင္ တစ္ဆင့္တက္ ၀ိပႆနာ႐ႈ။ ၀ိပႆနာဥာဏ္ရေအာင္႐ႈ။ ၀ိပႆနာဥာဏ္ရေအာင္ ဥပါဒါန္နဲ႔ ခႏ္ၶာ႐ႈပါ။ ဥပါဒါန္ စြဲလန္းႏိုင္တယ္ ခႏ္ၶာ ႐ုပ္နာမ္အစု
ဥပါဒါန္ႏွင့္ခႏ္ၶာ ငါးပါးတရား႐ႈရင္ျဖင့္ ၀ိပႆနာဥာဏ္ရပါတယ္။ဥပါဒါန္ဆိုဒါစြဲလန္းတာ။တဏွာနဲ႔သာယာၿပီးစြဲလန္းတာ။ဒိ႒ိနဲ႔အထင္မွားၿပီး စြဲလန္းတာ။ ဥပမာ-မ်က္စိနဲ႔ၾကည့္လိုက္ရင္ျမင္တယ္။မ်က္စိနဲ႔တကြအကုန္လံုးၿမဲတယ္။အထင္နဲ႔စြဲလန္း။ပုဂ္ၢဳိလ္ပဲ၊ သတ္ၱ၀ါပဲ၊ငါပဲရယ္လို႔။အထင္မွတ္ၿပီးစြဲလန္းလို႔ ႐ႈမွတ္ေနရင္ေတာ့စြဲလန္းမႈမရွိေတာ့ဘူး။ မ်က္စိ ႐ုပ္တရား အဆင္း ႐ုပ္တရား မ်က္စိ-ျမင္ေကာင္းတယ္၊ မေကာင္းဘူး ခံစားရတာကေ၀ဒနာက္ၡႏ္ၶာ။ ျမင္လိုက္ရရင္ - ကေလး၊ မိန္းမ၊ ေယာက်္ား စသျဖင့္မွတ္သားလိုက္တာက သညာက္ၡႏ္ၶာ။ ကေလးလား၊ မိန္းမလား၊ ေယာက်္ားလား သိေအာင္ေၾကာင့္ၾကစိုက္အားထုတ္တာက သခၤါရက္ၡႏ္ၶာ။ ျမင္ရေအာင္လို႔ေသခ်ာစြာ စိုက္ၾကည့္လိုက္ပါ။သိျမင္လာတာက ၀ိၪဏက္ၡႏ္ၶာ။ ႐ုပ္တရားကတစ္ခု၊ နာမ္တရားက ေလးခု၊ လူတစ္ကိုယ္လံုးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႐ုပ္တရား နာမ္တရားပဲရွိတာ၊ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ပဲေပါ့၊ ျမင္တာ၊ ၾကားတာ၊ နံတာ၊ စားတာ၊ ေတြ႔ထိတာ၊ ႀကံသိတာေတြဟာ ခႏ္ၶာငါးပါးေတြ။အဲဒါေတြ ႐ႈမွတ္ေနရင္ေတာ့ မစြဲလန္းေတာ့ဘူး။ မ်က္စိနဲ႔ၾကည့္တယ္။ ျမင္တယ္၊ ျမင္ၿပီး ေပ်ာက္သြားတယ္။ျမင္ၿပီးေပ်ာက္တဲ့အတြက္ မၿမဲတဲ့အနိစ္ၥ။ ျမင္ေအာင္ လို႔ၾကည့္ေနရတာကိုကဒုက္ၡ။ကုိယ့္အလိုအတိုင္းမျဖစ္။သူ႔သေဘာအတိုင္း ျဖစ္ေနတာကိုကအနတ္ၲ။ အနိစ္ၥ၊ ဒုက္ၡ၊ အနတ္ၱဆိုတဲ့ လက္ၡဏာေရးသုံးပါးတင္ၿပီး ႐ႈမွတ္ရတာ။ ငါရဲ႕ခႏ္ၶာကိုယ္ဟာ ခိုင္ၿမဲမႈဆိုတာ မရွိပါလား။မၿမဲတဲ့အနိစ္ၥတရား။ျဖစ္ၿပီး ပ်က္ေနတဲ့ဒုက္ၡတရား။သူ႕အလိုတိုင္းျဖစ္ေနတဲ့ အနတ္ၱတရားပါလားလို႔ ျမင္သိေအာင္႐ႈမွတ္ရတာ။ ျမတ္စြာဘုရားက ခႏ္ၶာ ငါးပါး၊ ႐ုပ္နာမ္တရား တို႔ကို အၿမဲမရွိကုန္။ အနိစ္ၥ၊ ဒုက္ၡ၊ အနတ္ၱလက္ၡဏာတင္ၿပီး႐ႈလို႔ ေဟာေတာ္မူတယ္။ သေဗ္ၺ သခၤါရ အနိစ္ၥာတိ ယဒါ ပညာယ ပႆတိ အထ နိဗ္ၺိႏ္ၵတိ ဒုေက္ၡ ဧသ မေဂ္ၢါ၀ိသုဒိ္ၶယာ။ သေဗ္ၺ ခပ္သိမ္းကုန္ေသာ သခၤါရ အေၾကာင္း တရားေလးပါးတို႔သည္ ျပဳျပင္အပ္ကုန္ေသာ ခႏ္ၶာငါးပါး ႐ုပ္နာမ္တရားတို႔သည္ အနိစ္ၥအၿမဲမရွိကုန္။ဣတိ ဤသို႔ယဒါ အၾကင္အခါ၌ပညာယ ၀ိပႆနာ ႐ႈျမင္၏။အထ ထုိသို႔ ႐ႈျမင္ေသာအခါ၌ ဒုေက္ၡ၊ သံသရာ ၀ဋ္ဆင္းရဲ၌နိဗ္ၺိႏ္ၵတိၿငီးေငြ႔၏။ ဧသ(ဧေသာ) ထိုသုိ႔ၿငီးေငြ႔ျခင္းသည္ ၀ိသုဒ္ၶိယာကိေလသာမွ စင္ၾကယ္ျခင္း၏ မေဂ္ၢါအေၾကာင္းရင္းမည္၏။ သေဗ္ၺ သခၤါရာ ဒုက္ၡာတိ ယဒါ ပညာယ ပႆတိ အထ နိဗ္ၺႏ္ၵတိ ဒုေက္ၡ ဧသ မေဂ္ၢ၀ိသုဒ္ၶိယာ။ သေဗ္ၺ ခပ္သိမ္းကုန္ေသာ သခၤါရ အေၾကာင္း တရားေလးပါးတို႔သည္ ျပဳျပင္အပ္ကုန္ေသာ ခႏ္ၶာငါးပါး ႐ုပ္နာမ္တရားတို႔သည္ ဒုက္ၡာ ဆင္းရဲကုန္၏။ ဣတိ ဤသုိ႔ ယဒါ အၾကင္အခါ၌ ပညာယ ၀ိပႆနာၪဏ္ပညာျဖင့္ ပႆတိ ႐ႈျမင္၏။ အထ ထိုသို႔႐ႈျမင္ေသာအခါ၌ ဒုေက္ၡ၊ သံသရာ ၀ဋ္ဆင္းရဲ၌ နိဗ္ၺိႏ္ၵတိၿငီးေငြ႔၏။ ဧသ (ဧေသာ) ထိုသို႔ ၿငီးေငြ႔ျခင္းသည္ ၀ိသုဒ္ၶိယာ ကိေလသာမွ စင္ၾကယ္ ျခင္း၏ မေဂ္ၢါအေၾကာင္းရင္းမည္၏။ သေဗ္ၺ ဓမ္ၼာ အနတ္ၱာတိ ယဒါ ပညာယ ပႆတိ အထ နိဗ္ၺိႏ္ၵတိ ဒုေက္ၡ ဧသ မေဂ္ၢါ၀ိသုဒိ္ၶယာ။ သေဗ္ၺ ခပ္သိမ္းကုန္ေသာ ဓမ္ၼာခႏ္ၶာငါးပါး ႐ုပ္နာမ္တရားတို႔သည္ အနတ္ၱာ အႏွစ္သာရ အတ္ၱမွ ကင္းဆိတ္ကုန္၏။ ဣတိ ဤသို႔ ယဒါ အၾကင္အခါ၌ ပညာယ၀ိပႆနာၪဏ္ပညာျဖင့္ ပႆတိ႐ႈျမင္၏။ အထ ထိုသို႔ ႐ႈျမင္ေသာအခါ၌၊ ဒုေက္ၡသံသရာ ၀ဋ္ဆင္းရဲ၌၊ နိဗ္ၺိႏ္ၵိတိ ၿငီးေငြ႕၏။ ဧသ (ဧေသာ) ဤသို႔ ၿငီးေငြ႕ျခင္းသည္ ၀ိသုဒ္ၶိယာ ကိေလသာမွ စင္ၾကယ္ျခင္း၏ မေဂ္ၢါ အေၾကာင္းရင္းမည္၏။ ၀ိပႆနာအလုပ္ကို က်င့္ႀကံအားထုတ္ ၾကေသာ ပုဂ္ၢိဳလ္တို႔ဟာ အားထုတ္ခါစအခ်ိန္မွာ ကိုယ္ပင္ပန္း၊ စိတ္ပင္ပန္း၊စိတ္ဆင္းရဲ၊ ကိုယ္ဆင္းရဲနဲ႔ ေတြ႔ႀကံဳရမယ္။ အားထုတ္တဲ႔ အလယ္ပိုင္းမွာ လူသာမာန္မဆိုထားနဲ႔ နတ္သာမာန္တို႔ပင္ မခံစား ႏိုင္ေသာ ၀ိပႆနာပီတိသုခတို႔ခံစားရမယ္။ ေနာက္ပိုင္း႐ႈမွတ္ရသည္မွာ လြယ္ကူသည့္ အက်ိဳး၊ခ်မ္းသာျခင္း၊ ဆင္းရဲျခင္း တို႔ကို အညီအမွ် ထားၿပီး ႐ႈမွတ္ႏိုင္ျခင္းအက်ိဳး၊ ႏွစ္သက္ျခင္း၊ ေၾကာက္လန္႔ျခင္းတို႔ကို ေတြ႔ေသာ္လည္းမႏွစ္သက္၊ မေၾကာက္လန္႔တဲ့အက်ိဳး။ ေလာကဓံတရားတို႔ႏွင့္ ေတြ႔ႀကံဳပါက မတုန္လႈပ္ပဲ သည္းခံႏုိင္သည့္ အက်ိဳးေတြ ရရွိလာတယ္။ ၀ိပႆနာတရားကို ဆက္ဆက္ကာကာ အားထုတ္၍၊ ၀ိပႆနာဥာဏ္မ်ား ျပည့္စံုသြားေသာ အခါ ေသာတာပတ္ၱိမဂ္ဥာဏ္၊ ေသာတာပတ္ၲိဖိုလ္ ဥာဏ္သို႔ေရာက္ၿပီး၊ေသာတာပန္ျဖစ္သြားေတာ႔တာပဲ။အဲဒါေၾကာင့္ အပါယ္ဘံုကကၽြတ္လြတ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ေသာတာပန္ျဖစ္ေအာင္က်င့္ႀကံ အားထုတ္ရမယ္။ လူျဖစ္လာရင္ အေရးႀကီးဆံုးအလုပ္က လူပီသဖို႔ပဲ။လူဆိုတာ တရားတယ္။ မတရားဘူး ခြဲျခားသိတတ္ တယ္။သိတဲ့အတိုင္းတရားကို လုပ္ၿပီး မတရားတာကို မလုပ္မွလူျဖစ္တယ္။လူပီသတယ္၊ လူမွာကိုယ္ခ်င္းစာတရား၊ အၾကင္နာတရားေတြ ရွိတယ္။ အေၾကာင္းနဲ႔အက်ိဳးသိၿပီး၊ အေကာင္းနဲ႔အဆိုး ခြဲျခားသိျမင္ႏုိင္တဲ့ၪဏ္လည္းရွိတယ္။ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ေမြးဖြားျခင္းမွတ္တိုင္မွ ေသဆံုးျခင္းမွတ္တိုင္အၾကား လႈပ္ရွားသြားလာ လုပ္ကိုင္ေနထိုင္ရတာ။ ဘယ္ေန႔၊ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္ေရာဂါနဲ႔ ေသမယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး။လူတိုင္းလူတိုင္း တစ္ေန႔ေသကိုေသရမွာ။ တစ္ေနကြယ္၊ ေသနယ္သို႔၊ တစ္ႀကိမ္ကူး ေမ့ေလ်ာ႔ကာ၊ ေသဘူးကြယ္ မထင္လိုက္ပါနဲ႔ ေနကြယ္တာ၊အႀကိမ္မ်ားရင္ျဖင့္ ေသနယ္ရြာ၊ တစ္ႀကိမ္သြားရမယ္ အိုကြယ္....တားမရဘူး။
တစ္မဂ္၊ တစ္ဖိုလ္ရႏိုင္ၾကပါေစ။ ။
က်ေနာ့္ဖခင္၊ ေက်းဇူးရွင္သည္
ေတာတြင္ေပါက္ဖြား၊ လယ္သမားတည့္။
က်ေနာ့္မိခင္၊ ေက်းဇူးရွင္သည္
လယ္တြင္ပ်ိဳးခ်၊ လယ္သူမတည့္။
မိဘႏွစ္ပါး၊ စြမ္းပကားေၾကာင့္
ျမသားကၽြန္းညိဳ၊ တက္ၠသိုလ္၀ယ္
ရိပ္ခိုေထာက္နား၊ ပညာပြားသည့္
လယ္သမားသား၊ က်ေနာ္ျဖစ္ပါ၏။
အမိအဖ၊ ဤႏွစ္၀သည္
သည္ေခၽြးသည္ေျမ၊ က်ပါေစေတာ့။
သည္ေသြးသည္ေျမ၊ စြန္းပါေစေတာ့။
သည္သက္ခႏ္ၶာ၊ ေႂကြပါေစေတာ့။
ရင္ကိုေကာ့၍၊ မေလ်ာ႔အားမာန္
ဇြဲစိတ္သန္၍၊ လယ္တြင္ပ်ိဳးခ်
မပန္းလွပါ၊ ၿမိဳ႕ကသားေမာင္
ဤလူ႔ေဘာင္တြင္၊ ထြဋ္ေခါင္ထက္ဖ်ား
တိမ္ယံၾကား၀ယ္၊ ျမဴးႂကြားရႊင္ခ်ိဳ
လိုတလွ်င္ရ၊ ယင္းဆႏ္ၵေၾကာင့္
သားအလွအက်ိဳး၊ ရည္ေမွ်ာ္ကိုးလ်က္
မပ်က္ေထာက္ပ့ံခဲ့ပါသည္။
ေၾသာ္-မိဘေမတ္ၲာ၊ သားအေပၚမွာလွ်င္
သီတာေရစင္၊ ၾကည္ၾကည္လင္သို႔
သြင္သြင္စီးက်ပါတကား။ ။
သည္လိုနဲ႔တက္ၠသိုလ္မွဘြဲ႔ရေက်ာင္းဆရာတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့။ အထက(၁) လသာ၊ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္ဆရာဘ၀ ေရာက္မွ က်ေနာ့္အေပၚဆရာမ်ား၏ ေစတနာကို နားလည္မိၿပီ။
အတန္းထဲ၌ စာမရ၍
ဆံုးမ႐ိုက္ႏွက္၊ ႀကိမ္ဒဏ္ခ်က္ေၾကာင့္
အမ်က္ထြက္ခါ၊ ဆရာသခင္
ေက်းဇူးရွင္ကို ငါလွ်င္ျပစ္မွားခဲ့ဖူးသည္။
ေက်ာင္းသားခ်င္းခ်င္း ကစားယင္းႏွင့္
အျငင္းပြားကာ၊ သူငါထိုးႏွက္
ေသြးထြက္သံယို၊ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမ
နာက်ဥ္လွ၍ ေဒါသထြက္ကာ
ဆရာသခင္၊ ေက်းဇူးရွင္ကို
ငါလွ်င္ျပစ္မွားခဲ့ဖူးသည္။
ေၾသာ္ ယခု ငါ႔မွာဆရာဘ၀
ေရာက္လာရမွ၊ ဆရာ့ေမတ္ၱာ
ေစတနာကို ငါနားလည္မိၿပီ ။ ။
မိဘေမတ္ၱာ၊ ဆရာ့ေစတနာမ်ားကို အခုမွ က်ေနာ္ နားလည္ၿပီ၊ဘာေၾကာင့္မိဘေက်းဇူး ျမင့္မိုရ္ေတာင္ ေလာက္ရွိေနသည္ကို မိဘ ဘ၀ေရာက္မွ သိရသည္။
ငယ္စဥ္ခါက
မိဘေမတ္ၱာ၊ မဟာအနႏ္ၲ
တုႏႈိင္းျပလည္း၊ မ်ားစြာသူငါ
ေျပာဖူးပါလည္း၊ ရင္မွာယွဥ္တြဲ
စြဲၿမဲမသိ
သတိမမူ၊ ဂူမျမင္ခဲ့။
ယခုအခ်ိန္မူ
အိမ္သူသက္ထား၊ သားသမီးမ်ားႏွင့္
ငါကား မိဘ၊ ေနရာရမွ
သမုဒယႀကိဳး၊ ခ်ည္ေႏွာင္ပ်ိဳး၍
တိုးကာ တိုုးကာ၊ ရစ္ပတ္လာၿပီ
ခရီးဘ၀ အစ အဆံုး
သိမ္းက်ဴံးပူပန္၊ ေဘးရန္ေ၀းေစ
ပန္ဆုေႁခြရင္း
ငါေလေမတ္ၱာ၊ ေ၀ေ၀ျဖာခဲ့
ေၾသာ္- မိဘေမတ္ၱာ၊ မဟာအနႏ္ၲ
တုႏႈိင္းျပၿပီး၊ မ်ားစြာသူငါ
ေျပာဖူးသာထက္၊ ျပန္တရာတက္၍
သက္ေသအမႈ၊ ကာရန္ျပဳသည္
ေတာင္ထုျမင့္မိုရ္
ပို၍ ပို၍ ေနတကား။ ။
မိဘေက်းဇူး၊ ဆရာ့ေစတနာတို႔ကို သတိရ၍ မိဘ၊ ဆရာမ်ား ေက်းဇူးဆပ္သည့္အေနျဖင့္ က်န္ေနာ္ ေလ့လာ၊ မွတ္သား၊ လိုက္နာ၊ က်င့္သံုးပြားမ်ား ေနသည္အတိုင္း၊ “တားမရဘူး” စာသားကို ေဖာ္ျပပါအံ့။
က်ေနာ့္အမည္ ဦးတိုက္ေပၚ၊ မိဘမ်ားကေတာ့ ဦးထြန္းလႈိင္+ေဒၚခင္ရီ၊ စစ္ကိုင္းတိုင္း၊ တန္႔ဆည္ ၿမိဳ႕နယ္၊ အကၤုက္ၠားေက်းရြာမွာ ေမြးဖြားပါတယ္၊ ဇနီး-ေဒၚတင္စိန္၊ သမီး-မစိုးသိဂႌဦး၊ မအိသႏ္ၲာခ်ိဳ၊ လိပ္စာကေတာ့ အမွတ္ - ၁၀၂၄၊ သုမဂၤလာလမ္း၊ ၁၆/၁ ရပ္ကြက္၊ သဃၤန္းကၽြန္းၿမိဳ႕နယ္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕။
က်ေနာ္ဟာ အ.ထ.က(၁)လသာ၊ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕မွ အၿငိမ္းစား ယူထားေသာ ဆရာတစ္ဦး ျဖစ္ပါ တယ္။ က်ေနာ္ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ဘုရားပင့္၊ ဘုရားရွိခိုး၊ ငါးပါးသီလခံယူ၊ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္၊ တရားဂုဏ္ေတာ္၊ သံဃာဂုဏ္ေတာ္မ်ားပြားမ်ားရြတ္ဆို၊ ေမတ္ၱာပို႔ အမွ်ေ၀ျခင္းမ်ားလုပ္ၿပီး စာဖတ္ခန္းတြင္ ဗုဒ္ၶစာေပမ်ား ေလ့လာမွတ္သားေနခ်ိန္။ က်ေနာ့္သမီး မစိုးသိဂႌဦး၊ မအိသႏ္ၲာခ်ိဳ အနားေရာက္လာၿပီး-
မအိသႏ္ၲာခ်ိဳ- ေဖေဖ့ကိုေမးစရာရွိလို႔။
ေမး သမီး၊ ေမး ဘာေမးခ်င္လဲ။
ဘုရားရွိခိုးတဲ့အခါ ေနာက္ပိုင္းမွာ မဂ္တရား၊ ဖိုလ္တရား၊ နိဗ္ၺာန္တရားတို႔ကို ရ-ရပါလို ၏လို႔ ဆုေတာင္းေနၾကတယ္ ေဖေဖ၊ ဆုေတာင္းရင္ ရေရာရႏိုင္သလား။
သမီးရယ္၊ ေငြအမ်ားႀကီးရရပါလို၏၊
စာေမးပြဲေအာင္ရပါလို၏၊
ခ်မ္းသာရပါလို၏လို႔ ဆုေတာင္းရင္ရႏိုင္ သလား သမီး။
မရႏုိင္ဘူးေဖေဖ။
ေအး-အဲဒါပဲသမီး၊ ေငြအမ်ားႀကီးရခ်င္ရင္ ေငြရႏုိင္တဲ့ အလုပ္ေတြလုပ္ရမွာေပါ့။ စာေမးပြဲေအာင္ ခ်င္ရင္ စာေမးပြဲေအာင္ႏိုင္တဲ့
သု၊ စိ၊ ပု၊ ဘာ
၀ိ၊ လိ၊ သိ၊ ဓာ
အက္ၡရာစြဲသုံး ဤရွစ္လုံးကို
သီကုံးပန္းသြင္ ေန႔တိုင္းဆင္ေလာ့။
သု- သုေဏယ်- နာၾကားရမယ္
စိ- စိေႏ္ၲယ်- ႀကံစည္ရမယ္
ပု- ပုေစ္ၦယ်- ေမးျမန္းရမယ္
ဘာ-ဘာေသယ်-ေျပာဆုိေဆြးေႏြးရမယ္
၀ိ- ၀ိစာေရယ်-စူးစမ္းဆင္ျခင္ရမယ္
လိ- လိေက္ၡယ်-ေရးသားရမယ္
သိ-သိေက္ၡယ်- ေလ့က်င့္ရမယ္
စာ-စာေရယ်-ႏႈတ္ငုံေဆာင္ရမယ္
အလုပ္ေတြ လုပ္ရမယ္။ ခ်မ္းသာခ်င္ရင္ ခ်မ္းသာႏိုင္တဲ့ အလုပ္ေတြလုပ္ရမယ္။ ေရထမ္း ေရာင္းတာ ပဲျပဳတ္ေရာင္းတာ ေလာက္ကေတာ့ မခ်မ္းသာႏိုင္ဘူး။ ခ်မ္းသာခ်င္ရင္ေတာ့ ခ်မ္းသာႏိုင္တဲ့ ေက်ာက္တို႔၊ ပတ္ၱျမားတို႔၊ တိုက္၊ တာ၊ ကားေရာင္း၀ယ္ စားေသာက္မွ ခ်မ္းသာႏိုင္တာ။ ဒါ့အျပင္ ကံ-ကံ၏ အက်ိဳးေပးကလည္း ေကာင္းအုံးမွ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ လုပ္ယူရတာ၊ ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုးရတာေနာ္။
သမီးေမးတဲ့ မဂ္တရား၊ ဖိုလ္တရား၊ နိဗ္ၺာန္တရား ဆိုတာဟာလည္း ကိုယ္တိုင္လုပ္ ယူမွရတာ။
မဂ္တရား၊ ဖိုလ္တရား၊ နိဗ္ၺာန္တရား ဆိုတာေတြ အရင္ရွင္း ျပမယ္။
မဂ္တရားဆိုတာ
ေလာဘ တက္မက္ျခင္း
ေဒါသ အမ်က္ထြက္ျခင္း
ေမာဟ ေတြေ၀မိုက္မဲျခင္း
မာန ေထာင္လႊားျခင္း
မိစ္ၦာဒိဌိ အယူမွားျခင္း
၀ိစိကိစ္ၦာ ယုံမွားျခင္း
ထိန စိတ္ထိုင္းမႈိင္းျခင္း
ဥဒ္ၶစ္ၥ စိတ္ပ်ံ႕လြင့္ျခင္း
အဟိရိတ မေကာင္းမႈျပဳလုပ္ရန္မရွက္ျခင္း
အေနာတ္ၱပ္ၸ မေကာင္းမႈျပဳလုပ္ရန္မလန္႔ျခင္း
စတဲ့ ကိေလသာတရားဆိုးတို႔ကို ပယ္သတ္ေသာ တရားကို မဂ္တရား လို႔ေခၚတယ္။
ကိေလသာတရားဆိုးတို႔ကို ၿငိမ္းေအးသြား ေစတဲ့တရားကုိ ဖိုလ္တရားလို႔ေခၚတယ္။
ေလာဘ၊ တဏွာ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းျခင္း ဒုက္ၡအားလုံး ၿငိမ္းေအးျခင္းကို နိဗ္ၺာန္တရားလို႔ေခၚတယ္။ နိဗ္ၺာန္ ဆိုတာ ၃၁ဘုံကေက်ာ္လြန္မွ နိဗ္ၺာန္ရတာ။ ေအာက္ဆုံး ဘုံက စေျပာရရင္-
အပါယ္ေလးဘုံ
လူ႔ဘုံတစ္ဘုံ
နတ္ဘုံ ၆ဘုံ
ျဗဟ္ၼာဘုံ ၂၀ ဘုံတို႔ေက်ာ္လြန္ေအာင္ လူ႔ဘုံ ကေန ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာပြား၊ ၀ိပႆနာၪဏ္ လမ္းခရီးနဲ႔သြားမွ ၃၁ ဘုံကေက်ာ္လြန္ၿပီး ၿငိမ္းေအးျခင္း ဆိုတဲ့ နိဗ္ၺာန္ကိုရတာပဲ။
ေဖေဖတို႔ေရာက္ရွိေနတဲ့ဘုံက လူ႔ဘုံေနာ္။ ေအး-အဲဒီကေန မ်ားေသာအားျဖင့္ လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားဟာ အပါယ္ေလးဘုံဆိုတဲ့ ငရဲ၊ တိရိစ္ၦာန္၊ ၿပိတ္ၱာ၊ အသူရကာယ္ ေရာက္တာမ်ားတယ္။
မစိုးသိဂႌဦး -လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အပါယ္ဘုံကို ဘာေၾကာင့္ေရာက္တာလဲေဖေဖ။
ေလာဘျဖင့္ မေကာင္းမႈကုိျပဳေသာသူဟာ ေသၿပီး ေနာက္ကာလ၌ ၿပိတ္ၱာဘုံေရာက္တယ္။
ေဒါသျဖင့္ မေကာင္းမႈကုိျပဳေသာသူဟာ ေသၿပီး ေနာက္ကာလ၌ ငရဲသို႔က်ေရာက္တယ္။
ေမာဟျဖင့္ မေကာင္းမႈကုိျပဳေသာသူဟာ ေသၿပီး ေနာက္ကာလ၌ တိရိစ္ၦာန္ဘုံသို႔ေရာက္တယ္။
မေကာင္းအလုပ္ျဖင့္ရေသာေငြႏွင့္ ကုသုိလ္ ျပဳလုပ္သူဟာ အသူရကာယ္ဘုံကို ေရာက္တယ္။
သီလေဆာက္ျခင္းၿမဲေသာသူဟာ ေသၿပီး ေနာက္ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္တယ္။
သမထ၊ ဘာ၀နာပြားမ်ားျခင္းျဖင့္ စ်ာန္ရေသာ သူဟာ ေသၿပီးေနာက္ျဗဟ္ၼာျပည္သို႔ေရာက္တယ္။
၀ိပႆနာကို ပြားမ်ားေသာသူဟာ ပါရမီရွိရင္ ယခုဘ၀မွာပင္ မေသခင္ ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္၊ ရဟႏ္ၲာအထိ အဆင့္ဆင့္ျဖစ္ၿပီး နိဗ္ၺာန္ကို ရတယ္ကြဲ႕။
သမီးတို႔ လူ႔ဘံုကေန အထက္ဘံုကို သြားခ်င္ ရင္လည္းရတယ္။ ေအာက္ဘံုကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ေရာက္မွာဘဲ။
မအိသႏ္ၲာခ်ိဳ-ေအာက္ဆံုးဘံုကို ဘာေၾကာင့္ ေသခ်ာ ေပါက္ေရာက္ရတာလဲ ေဖေဖ။
သမီးရယ္ လူေတြဟာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန္မာနေတြဖံုးလႊမ္းေနတာ အမ်ားအားျဖင့္ အပါယ္ဘံုက်တာပဲ သမီးရဲ႕။
မစိုးသိဂႌဦး- ေဖေဖ အပါယ္ဘံုကလြတ္ေအာင္ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲေဖေဖ။
အဲဒီအပါယ္ေလးဘံုကေန တကယ္လြတ္ ခ်င္ရင္ ေသာတာပန္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရမယ္။ ေသာတာပန္မျဖစ္ေသးဘဲ သံသရာက်င္လည္ေနသမွ် ကာလပါတ္လံုး ဒီအပါယ္ေလးဘံုကေန လံုး၀လြတ္ မယ္လို႔ စိတ္ခ်ခ်င္မွစိတ္ခ်ရမယ္။ က်င္လည္ရာ ဘ၀အေထြေထြမွာ- ဘာေတြျဖစ္ဦးမယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ အာမ မခံႏိုင္ဘူး။ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစား ၾကည့္ေလ။ တရားေတာ္ေတြထဲမွာ အထင္အရွားပါပဲ။
နတ္ျပည္က စုေတ့ၿပီး၊ တိရစ္ၦာန္ဘ၀ေရာက္ ခဲ့တာေတြလည္း ရွိေနတာဘဲ။ သံသရာက်င္လည္ ေနသမွ် ေသာတာပန္မျဖစ္ေသးသမွ်ေတာ့ အပါယ္တံခါးမပိတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ အပါယ္ေလးဘံုကို တကယ္ေၾကာက္ၿပီး အဲဒီကလြတ္ခ်င္ရင္ ေသာတာပန္ ျဖစ္ဖို႔လိုတယ္။ ေသာတာပန္ျဖစ္ေၾကာင္း အဂၤါရပ္ ေလးပါးရွိတယ္။
၁။ သပ္ၸဳရိသသံေသေ၀ါ - သူေတာ္ေကာင္းကို မီွ၀ဲဆည္းကပ္ရမယ္။
၂။ သဒ္ၶမ္ၼႆ၀နံ - သူေတာ္ေကာင္းတရားကို နာၾကားရမယ္။
၃။ ေယာနိေသာမနသီကာေရာ - ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ ႏွလံုးသြင္းရမယ္။
၄။ ဓမ္ၼာႏု ဓမ္ၼပရိပတ္ၱိ - မဂ္၊ ဖိုလ္၊ နိဗ္ၼာန္အား ေလ်ာ္ေသာ အက်င့္ရွိရမယ္လို႔ ျမတ္ဗုဒ္ၶက ေဟာတယ္ကြဲ႕။
၁။ သူေတာ္ေကာင္းကို မွီ၀ဲဆည္းကပ္ရမယ္။ သူေတာ္ေကာင္းဆရာေကာင္းကို မွီ၀ဲဆည္းကပ္ ရမယ္ေနာ္။အေကာင္းဆံုးဆရာက ရဟႏ္ၱာ၊ အနာဂါမ္၊ သကဒါဂါမ္၊ ေသာတာပန္ပုဂ္ၢိဳလ္ေတြ သူတို႔မွမရႏိုင္ ရင္ေတာ့ ပိဋကတ္သံုးပံုေအာင္၊ႏွစ္ပံုေအာင္၊ တစ္ပံုေအာင္ပုဂ္ၢိဳလ္ေတြေပါ့။အဲဒီပုဂ္ၢိဳလ္ေတြမွ မရႏိုင္ရင္၀ိပႆနာတရားအား ထုတ္ေနတဲ့ပုဂ္ၢိဳလ္ ေတြကို မွီ၀ဲဆည္ကပ္ရမွာေပါ့။ၿပီးေတာ့သူတို႔ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏ္ၵအတိုင္းခိုင္းေစတဲ့အတိုင္းလိုက္ နာေဆာင္ရြက္ျခင္းဟာ သူေတာ္ေကာင္းကိုမွီ၀ဲ ဆည္ကပ္တာပါပဲ။
၂။ သူေတာ္ေကာင္းတရားကို နာၾကားရမယ္။ယခုဘ၀မွာပင္ေသာတာပန္ျဖစ္လိုေသာ ပုဂ္ၢိဳလ္ဟာမဂ္၊ ဖိုလ္၊ နိဗ္ၺာန္သုိ႔ေရာက္ေၾကာင္း၊ သတိပ႒ာန္၊ ၀ိပႆနာ စတဲ့တရားကိုနာၾကားရမယ္။
၀ိပႆနာအလုပ္ဟာ စိတ္နဲ႔လုပ္ရတဲ့အလုပ္ ျဖစ္လို႔ ခက္ခဲတယ္။နက္နဲတယ္။သိမ္ေမြ႔တယ္။ႏူးညံ့တယ္ေနာ္။တစ္ခါတစ္ရံတရားလုပ္တာ တရား အေတြ႕မေကာင္းရင္စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းတတ္တယ္။တစ္ခါတရံတရား လုပ္တာအေတြ႔ေကာင္းတယ္။အဲဒီအခါမွာ စိတ္ပ်ံ႕လြင့္ေနတတ္တယ္။အဲဒီလို ေတြ႔ေနေတာ့တရားမွတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး တရား မတက္ဘူးေနာ္။ဒီအခ်ိန္သူေတာ္ေကာင္းတရား နာၾကားလိုက္ပါ။အထက္ေဖာ္ျပပါအရာကင္း ေပ်ာက္ၿပီး တရားမွတ္လို႔ေကာင္းသြားလိမ့္မယ္ေနာ္။
၃။ ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ ႏွလုံးသြင္းတတ္ရမယ္။
ေကာင္းေသာအက်ိဳးေပး ဣ႒ာ႐ံုဘဲ ေတြ႔ေတြ႔၊ မေကာင္းေသာအက်ိဳးေပးအနိ႒ာ႐ံုဘဲ ေတြ႔ေတြ႔ ကုုသိုလ္ျဖစ္ ေအာင္ႏွလံုးသြင္းတတ္ရမယ္။
ေကာင္းေသာအက်ိဳးေပးဣ႒ာ႐ံုနဲ႔ေတြ႔ရင္ တက္မက္ျခင္းျဖစ္ၿပီး ေလာဘျဖစ္တယ္ေနာ္။ မေကာင္းေသာ အနိ႒ာ႐ံုနဲ႔ေတြ႔ရင္ေတာ့ ႏွလံုး မသာမယာျဖစ္ၿပီး အမ်က္ထြက္တတ္တဲ့ ေဒါသ ျဖစ္တယ္ေနာ္။
ေကာင္းေသာအက်ိဳးေပးအနိဣ႒ာ႐ံုနဲ႔ ေတြ႔ရင္ ဒီလိုႏွလံုးသြင္းရမယ္။ဤကဲ့သို႔ေကာင္းေသာအက်ိဳးေပး နဲ႔ေတြ႔ရျခင္းဟာအတိတ္ဘ၀ကမိမိျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ေတြ႔ရျခင္းျဖစ္တယ္။
မေကာင္းေသာအက်ိဳးေပး အနိ႒ာ႐ံုနဲ႔ ေတြ႔ရင္လည္းဒီလိုႏွလံုးသြင္းရမယ္။ဤကဲ့သို႔ မေကာင္းေသာအက်ိဳး ေပးနဲ႔ေတြ႔ရျခင္းဟာ အတိတ္ဘ၀ကမိမိျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ အကုသုိလ္ကံ ေၾကာင့္သာေတြ႔ရျခင္းျဖစ္သည္။အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္မ်ားမ်ားရေအာင္လုပ္ပါ။ေလာဘလည္းမျဖစ္ႏိုင္၊ ေဒါသလည္းမျဖစ္ႏုိင္တဲ့ ဟိုဘက္ဒီဘက္ႏွစ္ဘက္စြန္းမေရာက္ေအာင္ ႏွလံုးသြင္းေနထိုင္ရမယ္။
၄။ မဂ္၊ဖိုလ္၊နိဗ္ၺာန္အားေလ်ာ္ေသာအက်င့္ရွိရမယ္။ မဂ္၊ဖိုလ္၊နိဗ္ၺာန္အားေလ်ာ္ေသာ အက်င့္ဟာ ၀ိပႆနာ အက်င့္ျဖစ္တယ္။ေသာတပန္ ျဖစ္လိုေသာ အမ်ိဳးေကာင္းသားသမီးဟာ ၀ိပႆနာ အက်င့္ကို အခ်ိန္ရသမွ်က်င့္ႀကံ အားထုတ္ရမယ္။ တင္ပလ္ႅင္ေခြၿပီးခါးမတ္မတ္ထားထိုင္၊ ႏွာေခါင္း၀မွ၀င္တဲ့ေလ၊ထြက္တဲ့ ေလဆီသို႔ မိမိ၏ စိတ္ပို႔၊ႏွာေခါင္း၀ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ႏွာေခါင္း အတြင္း တစ္ေနရာေသာ္လည္းေကာင္း၊ သတိနဲ႔ အသိကပ္ၿပီး႐ႈမွတ္။၀င္တဲ့ေလ၊ ထြက္တဲ့ေလျမန္ျမန္ ျဖစ္ရင္ ျမန္ျမန္၊ၾကာၾကာျဖစ္ရင္ၾကာၾကာ႐ႈမွတ္။၀င္တဲ့ေလ၏ စ, လယ္, ဆံုး၊ ထြက္တဲ့ေလ၏ စ, လယ္, ဆံုးမလြတ္တမ္း႐ႈမွတ္။မိမိရဲ႕သတိနဲ႔အသိကပ္ၿပီး ႐ႈမွတ္ခ်ိန္ဟာ ၾကာလာရင္ ၀င္တဲ့ေလ၊ ထြက္တဲ့ေလ သိမ္ေမြ႔လာမယ္။ႏူးညံ့လာမယ္။စိတ္လည္းတည္ၿငိမ္ လာမယ္။ စိတ္ေတြတည္ၿငိမ္လာတာဟာ မိမိရဲ႕စိတ္မွာ နိ၀ရဏတရားငါးပါးမရွိေတာ့လို႔ပဲ။ ကာမစ္ၥဆႏ္ၵ ကာမဂုဏ္လိုလားတဲ့စိတ္ ဗ်ာပါဒ မေက်နပ္တဲ့စိတ္ ထိန၊မိဒ္ၶ အိပ္ခ်င္ ငိုက္မ်ည္းတဲ့စိတ္ ဥဒ္ၶစ္ၥ ပ်ံ႕လြင့္ပူပန္တဲ့စိတ္ ၀ိစိကိစ္ၦာ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္တဲ့စိတ္
ကင္းလာရင္ မိမိ၏၀င္တဲ့ေလ၊ ထြက္တဲ့ေလကိုပဲ႐ႈပါ။ဒီအ ခ်ိန္စိတ္ေတြကေအးခ်မ္းၿပီး ကုိယ္ကာယက လည္း ေအးခ်မ္းလာရင္ နိမိတ္ေတြေပၚလာမယ္။အဲဒီနိမိတ္ကိုရ ေအာင္ယူလိုက္တာက ၀ိတက္လို႔ ေခၚတယ္။ နိမိတ္ေတြကုိပဲဆင္ျခင္သံုးသပ္လိုက္တာက ၀ိစာရလို႔ေခၚတယ္။အဲဒီ အခ်ိန္စိတ္ေတြကလည္း ေအးလို႔။ကိုယ္ခႏ္ၶာကလည္းေအးလို႔၊ ထံုက်င္ကိုက္ခဲ မႈကလည္းမရွိ။မိမိ၏၀င္တဲ့ေလ၊ထြက္ တဲ့ေလ႐ႈမွတ္ ရတာကိုႏွစ္သက္ၿပီး ပီတိေတြ႕တယ္။ေနာက္တစ္ကိုယ္ လံုးေအးၿငိမ္းေနတဲ့ပႆဒ္ၶိျဖစ္လာၿပီးခ်မ္းသာတယ္၊ ခ်မ္းသာတယ္ဆိုတဲ့သုချဖစ္လာတယ္။သုခေ၀ဒနာက တစ္ဆင့္ တည္ၿငိမ္လာတဲ့ ဧကဂ္ၢတာေတြ႔ရင္ေတာ့ သမာဓိရေတာ့တာပါပဲ။သမာဓိရရင္ တစ္ဆင့္တက္ ၀ိပႆနာ႐ႈ။ ၀ိပႆနာဥာဏ္ရေအာင္႐ႈ။ ၀ိပႆနာဥာဏ္ရေအာင္ ဥပါဒါန္နဲ႔ ခႏ္ၶာ႐ႈပါ။ ဥပါဒါန္ စြဲလန္းႏိုင္တယ္ ခႏ္ၶာ ႐ုပ္နာမ္အစု
ဥပါဒါန္ႏွင့္ခႏ္ၶာ ငါးပါးတရား႐ႈရင္ျဖင့္ ၀ိပႆနာဥာဏ္ရပါတယ္။ဥပါဒါန္ဆိုဒါစြဲလန္းတာ။တဏွာနဲ႔သာယာၿပီးစြဲလန္းတာ။ဒိ႒ိနဲ႔အထင္မွားၿပီး စြဲလန္းတာ။ ဥပမာ-မ်က္စိနဲ႔ၾကည့္လိုက္ရင္ျမင္တယ္။မ်က္စိနဲ႔တကြအကုန္လံုးၿမဲတယ္။အထင္နဲ႔စြဲလန္း။ပုဂ္ၢဳိလ္ပဲ၊ သတ္ၱ၀ါပဲ၊ငါပဲရယ္လို႔။အထင္မွတ္ၿပီးစြဲလန္းလို႔ ႐ႈမွတ္ေနရင္ေတာ့စြဲလန္းမႈမရွိေတာ့ဘူး။ မ်က္စိ ႐ုပ္တရား အဆင္း ႐ုပ္တရား မ်က္စိ-ျမင္ေကာင္းတယ္၊ မေကာင္းဘူး ခံစားရတာကေ၀ဒနာက္ၡႏ္ၶာ။ ျမင္လိုက္ရရင္ - ကေလး၊ မိန္းမ၊ ေယာက်္ား စသျဖင့္မွတ္သားလိုက္တာက သညာက္ၡႏ္ၶာ။ ကေလးလား၊ မိန္းမလား၊ ေယာက်္ားလား သိေအာင္ေၾကာင့္ၾကစိုက္အားထုတ္တာက သခၤါရက္ၡႏ္ၶာ။ ျမင္ရေအာင္လို႔ေသခ်ာစြာ စိုက္ၾကည့္လိုက္ပါ။သိျမင္လာတာက ၀ိၪဏက္ၡႏ္ၶာ။ ႐ုပ္တရားကတစ္ခု၊ နာမ္တရားက ေလးခု၊ လူတစ္ကိုယ္လံုးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႐ုပ္တရား နာမ္တရားပဲရွိတာ၊ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ပဲေပါ့၊ ျမင္တာ၊ ၾကားတာ၊ နံတာ၊ စားတာ၊ ေတြ႔ထိတာ၊ ႀကံသိတာေတြဟာ ခႏ္ၶာငါးပါးေတြ။အဲဒါေတြ ႐ႈမွတ္ေနရင္ေတာ့ မစြဲလန္းေတာ့ဘူး။ မ်က္စိနဲ႔ၾကည့္တယ္။ ျမင္တယ္၊ ျမင္ၿပီး ေပ်ာက္သြားတယ္။ျမင္ၿပီးေပ်ာက္တဲ့အတြက္ မၿမဲတဲ့အနိစ္ၥ။ ျမင္ေအာင္ လို႔ၾကည့္ေနရတာကိုကဒုက္ၡ။ကုိယ့္အလိုအတိုင္းမျဖစ္။သူ႔သေဘာအတိုင္း ျဖစ္ေနတာကိုကအနတ္ၲ။ အနိစ္ၥ၊ ဒုက္ၡ၊ အနတ္ၱဆိုတဲ့ လက္ၡဏာေရးသုံးပါးတင္ၿပီး ႐ႈမွတ္ရတာ။ ငါရဲ႕ခႏ္ၶာကိုယ္ဟာ ခိုင္ၿမဲမႈဆိုတာ မရွိပါလား။မၿမဲတဲ့အနိစ္ၥတရား။ျဖစ္ၿပီး ပ်က္ေနတဲ့ဒုက္ၡတရား။သူ႕အလိုတိုင္းျဖစ္ေနတဲ့ အနတ္ၱတရားပါလားလို႔ ျမင္သိေအာင္႐ႈမွတ္ရတာ။ ျမတ္စြာဘုရားက ခႏ္ၶာ ငါးပါး၊ ႐ုပ္နာမ္တရား တို႔ကို အၿမဲမရွိကုန္။ အနိစ္ၥ၊ ဒုက္ၡ၊ အနတ္ၱလက္ၡဏာတင္ၿပီး႐ႈလို႔ ေဟာေတာ္မူတယ္။ သေဗ္ၺ သခၤါရ အနိစ္ၥာတိ ယဒါ ပညာယ ပႆတိ အထ နိဗ္ၺိႏ္ၵတိ ဒုေက္ၡ ဧသ မေဂ္ၢါ၀ိသုဒိ္ၶယာ။ သေဗ္ၺ ခပ္သိမ္းကုန္ေသာ သခၤါရ အေၾကာင္း တရားေလးပါးတို႔သည္ ျပဳျပင္အပ္ကုန္ေသာ ခႏ္ၶာငါးပါး ႐ုပ္နာမ္တရားတို႔သည္ အနိစ္ၥအၿမဲမရွိကုန္။ဣတိ ဤသို႔ယဒါ အၾကင္အခါ၌ပညာယ ၀ိပႆနာ ႐ႈျမင္၏။အထ ထုိသို႔ ႐ႈျမင္ေသာအခါ၌ ဒုေက္ၡ၊ သံသရာ ၀ဋ္ဆင္းရဲ၌နိဗ္ၺိႏ္ၵတိၿငီးေငြ႔၏။ ဧသ(ဧေသာ) ထိုသုိ႔ၿငီးေငြ႔ျခင္းသည္ ၀ိသုဒ္ၶိယာကိေလသာမွ စင္ၾကယ္ျခင္း၏ မေဂ္ၢါအေၾကာင္းရင္းမည္၏။ သေဗ္ၺ သခၤါရာ ဒုက္ၡာတိ ယဒါ ပညာယ ပႆတိ အထ နိဗ္ၺႏ္ၵတိ ဒုေက္ၡ ဧသ မေဂ္ၢ၀ိသုဒ္ၶိယာ။ သေဗ္ၺ ခပ္သိမ္းကုန္ေသာ သခၤါရ အေၾကာင္း တရားေလးပါးတို႔သည္ ျပဳျပင္အပ္ကုန္ေသာ ခႏ္ၶာငါးပါး ႐ုပ္နာမ္တရားတို႔သည္ ဒုက္ၡာ ဆင္းရဲကုန္၏။ ဣတိ ဤသုိ႔ ယဒါ အၾကင္အခါ၌ ပညာယ ၀ိပႆနာၪဏ္ပညာျဖင့္ ပႆတိ ႐ႈျမင္၏။ အထ ထိုသို႔႐ႈျမင္ေသာအခါ၌ ဒုေက္ၡ၊ သံသရာ ၀ဋ္ဆင္းရဲ၌ နိဗ္ၺိႏ္ၵတိၿငီးေငြ႔၏။ ဧသ (ဧေသာ) ထိုသို႔ ၿငီးေငြ႔ျခင္းသည္ ၀ိသုဒ္ၶိယာ ကိေလသာမွ စင္ၾကယ္ ျခင္း၏ မေဂ္ၢါအေၾကာင္းရင္းမည္၏။ သေဗ္ၺ ဓမ္ၼာ အနတ္ၱာတိ ယဒါ ပညာယ ပႆတိ အထ နိဗ္ၺိႏ္ၵတိ ဒုေက္ၡ ဧသ မေဂ္ၢါ၀ိသုဒိ္ၶယာ။ သေဗ္ၺ ခပ္သိမ္းကုန္ေသာ ဓမ္ၼာခႏ္ၶာငါးပါး ႐ုပ္နာမ္တရားတို႔သည္ အနတ္ၱာ အႏွစ္သာရ အတ္ၱမွ ကင္းဆိတ္ကုန္၏။ ဣတိ ဤသို႔ ယဒါ အၾကင္အခါ၌ ပညာယ၀ိပႆနာၪဏ္ပညာျဖင့္ ပႆတိ႐ႈျမင္၏။ အထ ထိုသို႔ ႐ႈျမင္ေသာအခါ၌၊ ဒုေက္ၡသံသရာ ၀ဋ္ဆင္းရဲ၌၊ နိဗ္ၺိႏ္ၵိတိ ၿငီးေငြ႕၏။ ဧသ (ဧေသာ) ဤသို႔ ၿငီးေငြ႕ျခင္းသည္ ၀ိသုဒ္ၶိယာ ကိေလသာမွ စင္ၾကယ္ျခင္း၏ မေဂ္ၢါ အေၾကာင္းရင္းမည္၏။ ၀ိပႆနာအလုပ္ကို က်င့္ႀကံအားထုတ္ ၾကေသာ ပုဂ္ၢိဳလ္တို႔ဟာ အားထုတ္ခါစအခ်ိန္မွာ ကိုယ္ပင္ပန္း၊ စိတ္ပင္ပန္း၊စိတ္ဆင္းရဲ၊ ကိုယ္ဆင္းရဲနဲ႔ ေတြ႔ႀကံဳရမယ္။ အားထုတ္တဲ႔ အလယ္ပိုင္းမွာ လူသာမာန္မဆိုထားနဲ႔ နတ္သာမာန္တို႔ပင္ မခံစား ႏိုင္ေသာ ၀ိပႆနာပီတိသုခတို႔ခံစားရမယ္။ ေနာက္ပိုင္း႐ႈမွတ္ရသည္မွာ လြယ္ကူသည့္ အက်ိဳး၊ခ်မ္းသာျခင္း၊ ဆင္းရဲျခင္း တို႔ကို အညီအမွ် ထားၿပီး ႐ႈမွတ္ႏိုင္ျခင္းအက်ိဳး၊ ႏွစ္သက္ျခင္း၊ ေၾကာက္လန္႔ျခင္းတို႔ကို ေတြ႔ေသာ္လည္းမႏွစ္သက္၊ မေၾကာက္လန္႔တဲ့အက်ိဳး။ ေလာကဓံတရားတို႔ႏွင့္ ေတြ႔ႀကံဳပါက မတုန္လႈပ္ပဲ သည္းခံႏုိင္သည့္ အက်ိဳးေတြ ရရွိလာတယ္။ ၀ိပႆနာတရားကို ဆက္ဆက္ကာကာ အားထုတ္၍၊ ၀ိပႆနာဥာဏ္မ်ား ျပည့္စံုသြားေသာ အခါ ေသာတာပတ္ၱိမဂ္ဥာဏ္၊ ေသာတာပတ္ၲိဖိုလ္ ဥာဏ္သို႔ေရာက္ၿပီး၊ေသာတာပန္ျဖစ္သြားေတာ႔တာပဲ။အဲဒါေၾကာင့္ အပါယ္ဘံုကကၽြတ္လြတ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ေသာတာပန္ျဖစ္ေအာင္က်င့္ႀကံ အားထုတ္ရမယ္။ လူျဖစ္လာရင္ အေရးႀကီးဆံုးအလုပ္က လူပီသဖို႔ပဲ။လူဆိုတာ တရားတယ္။ မတရားဘူး ခြဲျခားသိတတ္ တယ္။သိတဲ့အတိုင္းတရားကို လုပ္ၿပီး မတရားတာကို မလုပ္မွလူျဖစ္တယ္။လူပီသတယ္၊ လူမွာကိုယ္ခ်င္းစာတရား၊ အၾကင္နာတရားေတြ ရွိတယ္။ အေၾကာင္းနဲ႔အက်ိဳးသိၿပီး၊ အေကာင္းနဲ႔အဆိုး ခြဲျခားသိျမင္ႏုိင္တဲ့ၪဏ္လည္းရွိတယ္။ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ေမြးဖြားျခင္းမွတ္တိုင္မွ ေသဆံုးျခင္းမွတ္တိုင္အၾကား လႈပ္ရွားသြားလာ လုပ္ကိုင္ေနထိုင္ရတာ။ ဘယ္ေန႔၊ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္ေရာဂါနဲ႔ ေသမယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး။လူတိုင္းလူတိုင္း တစ္ေန႔ေသကိုေသရမွာ။ တစ္ေနကြယ္၊ ေသနယ္သို႔၊ တစ္ႀကိမ္ကူး ေမ့ေလ်ာ႔ကာ၊ ေသဘူးကြယ္ မထင္လိုက္ပါနဲ႔ ေနကြယ္တာ၊အႀကိမ္မ်ားရင္ျဖင့္ ေသနယ္ရြာ၊ တစ္ႀကိမ္သြားရမယ္ အိုကြယ္....တားမရဘူး။
တစ္မဂ္၊ တစ္ဖိုလ္ရႏိုင္ၾကပါေစ။ ။
No comments:
Post a Comment